Figur świętych czar - dygresyjka w dzień Bożego Ciała

W zaciszach Alicji z Arte Ego, Dagmary z Villa Vintage i jeszcze w wielu oglądanych blogach domów szwedzkich, zauroczyły mnie jakiś czas temu leciwe, polichromowane a szczególnie białe jak kość słoniowa, piękne w szlachetności wykonania - figury świętych- Matki Bożej z różańcem w ręku lub o wzroku skierowanym ku niebu, Jezusa miłosiernego z dłonią wskazującą na serce, św Teresy Małej trzymającej róże w jednym bukiecie wraz z krzyżem , św Antoniego z ekstrawaganckim łysym plackiem na głowie i Dzieciątkiem swawolącym na ręku.

Kiedyś takie urocze figury gościły w wielu domach, nasze babki , dziadowie i całe rodziny w okresie nie tylko majowym czy pażdziernikowym, nie tylko gdy pioruny za oknem ale w ciągu całego roku klęczały przed nimi ,odmawiając różańce, przyzywając opieki (nie figur lecz Nieba rzecz jasna), czytając nabożne pożółkłe od palców książki. Palono przed nimi gromnice, ozdabiano wonnymi wianuszkami suczonych ziół, stawiano przed nimi w dzbankach wiejskich bukiety irysów przyniesione wprost z ogrodu lub targu .
Jakoś i śpiewano i modlono się wtedy mocniej i częściej, czasem zerkając jak na ściągę czy też jakowyś pomocnik, jak to też Ci prawdziwi tam w niebie Dobrotliwcy mogą wyglądać.... bo też kiedyś wiara była przyznajmy to szczerze w sercach bardziej ożywiona i praktykowana a teraz jakoś to odeszło... a wraz z tym i owe figury.

Nie raz słyszałam, że ktoś znalazł taką figurę piękną o zgrozo na śmietniku w kątku, dziś, te które ocalały ze starych domów i strychów (bo o tych współczesnych to często szkoda gadać jakimś kiczem trącąi ogólnie wzbudzają we mnie dreszcze) są często bez dłoni, bez stopy, z pokancerowaną twarzą, złamanym nosem- czas, czas. Pewnie upływ czasu ale i era profanum...

Zainspirowana duchowością i tym ulotnym czymś co wnoszą do domu, bo obrazy mają inny urok nazbyt płaski niekiedy, zaczęłam sama poszukiwać podobnych figur świętych . Mam już w domu figurkę niezwykle misterną, niedużą Jezusa- jaka ona jest piękna. Bardzo ją lubię,s toi pośród fotografii moich przodków, uspokaja mnie, że i oni są z Nim tam...

przybliża mi Jego gdy siedzę sobie nad Biblią i próbuję wyobrazić sobie jaki to mógł mieć wyraz twarzy gdy mówił: "Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy to jest Ciało Moje..."