Ciążowa relacja i sesja

Dobrnęłam szczęśliwie w dwupaku do Nowego Roku, jakże to niezwykłe dla mnie samej w obliczu moich dotychczasowych perypetii.

Jednocześnie za 2, 3 tygodnie planowo przypada termin porodu.

Sama nie mogę uwierzyć, że ten okres oczekiwania od 31 maja kiedy to dowiedziałam się o ciąży niebawem dosięgnie pełni, podobnie jak pełni dosięga już mój krągły brzuch.
Nie wiem czy pamiętacie jak pisałam wiele tygodni temu, po przygodach ze szpitalem, w obliczu zagrożeń przedwczesnym porodem, że byle do 30 tyg, że wtedy szanse na przeżycie malucha są już wielkie. Przeczuwałam już wtedy, po 23 tyg, że ta granica bezpieczeństwa będzie się dla mnie stale przesuwać ilekroć osiągnę minimalistycznie zakładany sobie za każdym razem etap bezpieczeństwa.

I tak jest rzeczywiście. Nawet teraz u początku 36 tygodnia modlę się żeby dać radę jeszcze trochę, że oby do 37, oby do 38 tyg.
Moja mądra duchowo przyjaciółka kobieta, która przekroczyła półwiecze życia przywoływała mnie w ciągu tego czasu wciąż do porządku przypominając to co normalnie wiem w chwilach spokoju egzystencjalnego- „nie ograniczaj tak wszechmocy Boga, nie stawiaj Mu granicy działania bo zrobi tylko tyle w ile uwierzysz, da tyle ile Mu pozwolisz dać. Dał Ci ciążę wbrew nadziei- to cud, dlaczego ograniczasz Go w terminie donoszenia jej tylko do 30 tyg? Ale wtedy to naprawdę był wszelki szczyt moich marzeń i trudno było mi wybiegać dalej. Mój horyzont wzroku sięgał do 30 tyg.nie dalej.
Trudno było mi w to uwierzyć, że uda mi się dłużej być w ciąży szczególnie po diagnozie lekarza było nie było położnika ginekologa-profesora, który właśnie w połowie 29 tygodnia oświadczył mi stroskany po badaniu, że mam być niestety zwarta i gotowa, ze spakowaną torbą pod drzwiami bo jego zdaniem z tego co widać po usg możliwe jest, że mogę urodzić już niebawem.
Mało tu pisałam bo byłam przerażona tą wizją, leżałam niemal całymi dniami zwinięta w kłębek i gdy przychodziły liczne jak codzień bolesne fale skurczów nękające mnie zresztą do dziś zamierałam spodziewając się, że to już długo nie potrwa.

Powtarzałam sobie tylko: Jezu nie, proszę, jeszcze nie...

Dobiło mnie dodatkowo nagłe dramatyczne wydarzenie w najbliższej rodzinie ale jednocześnie pokazało, że nie ma reguł na nic, gdy to żona kuzyna w doskonałej ciążowej formie będąca, na codzień w pełni aktywna, ciesząca się doskonałym samopoczuciem a mająca termin 4 tygodnie po mnie urodziła nagle, zupełnie niespodziewanie po krótkim ćmieniu brzucha w 26 tyg ciąży. Ćmienie, bóle brzucha to u mnie codzienność.... więc oniemiałam.

Jej mała żyje, są wielkie szanse, że nie stracą tego dziecka, mimo, że przeżyli już dwa momenty krytyczne, ale kruszynka będzie jeszcze długo przebywała z dala od rodziców, w dodatku w innym mieście z w inkubatorze pod kabelkami na podtrzymaniu.

Minęło wśród takich wydarzeń- moich kolejnych ciążowych 6 tygodni. Mały osiągnął radosny etap wzrostu i wygina nóżkami mamusi żebra z czego akurat mamusia zadowolona zbytnio nie jest i oddaje kuksańce w nadziei, że przywoła dziecko do porządku.

Dalej nie wiem co się zdarzy bo codziennie czuję się jak w dzień rozwiązania ale powtarzam sobie pamiętasz co mówiła Twoja Ela- nie stawiaj Jemu granic. Twoje dziecko nie będzie wcześniakiem- zaufaj.

Kilka dni temu zdałam sobie sprawę, że przeleżałam najpiękniejsze chwile ciąży i mam tak niewiele pamiątkowych zdjęć z tego okresu spoza łóżka wartych umieszczenia w albumie. Zaledwie kilkanaście zrobionych latem na spacerach wśród lasów i zieloności łąk, do których tak wyrywa mi się wciąż dusza.

Nawet dziś w ten zaśnieżony dzień gdybym tylko mogła fizycznie dać radę poszłabym do lasu na spacer, tak wspaniale sypie, marzy mi się strząsanie śniegu z gałęzi wprost na głowę i brzuszek choć to w tym stanie nierozsądne.

Planując wykonać za czas jakiś właśnie bogaty scrapowy albumik z okresu ciąży uwieczniający najpiękniejsze momenty, po tym jak dodatkowo pooglądałam sobie profesjonalne fotografie ciążowe, zapragnęłam ogromnie móc mieć taką pamiątkę dzięki choćby króciutkiej sesji fotograficznej u nas w domu wykonanej przez tatusia maluszka.

W tym celu prosiłam i molestowałam kilka dni ale chłopina odmawiał w trosce o mnie no bo cóż nie powinnam zbyt długo stać bo mogę urodzić.

Poszliśmy ostatecznie na kompromis, sesja miała być krótka,taka zaledwie na 10 minut a w przerwach między ujęciami miałam siedzieć w wiklinowym fotelu. Radośnie wyskoczyłam z gracją foki z dresów i łóżkowych odziewków, mąż wyprasował mi atłasową sukienkę, którą nabyłam kiedyś w Second- hand-dzie i nie ubrałam dotąd nigdy bo okazało się, że zupełnie na mnie nie leżała, była za duża. Przydała się jednak widać idealnie na ten moment,

Mąż sam nie do końca wiedział o co mi chodzi, więc pozowałam na kompletnego czuja.

- pokażę Wam tu kilka z kilkunastu zdjęć, które wykonał w przeróżnych ujęciach( także takie z nim samym), które po drobnej przeróbce tła w przyszłości mogę chyba śmiało wklejać do albumu, uwieczniające i mi i Potomkowi ten wyjątkowy dla nas czas.

34 tydzień

29tydz

24tydz

18 tydz

16 tydz

14 tydz

13 tydz

1 dzień świadomości, że stałam się mamą

ostatni z ok. 1500 dni wołania o dziecko