Dzieciństwo

Zdarza mi się ostatnio nader często odnajdywać siebie w latach swego dzieciństwa. Z prawdziwą lubością zapuszczam się w stare fotografie reanimując cenne chwile co uciekły przed czasem. Najczęściej są to slajdy zgrane jakiś czas temu przez mojego tatę i podarowane mi na pamiątkę, żebym nie zapomniała, żebym nie zatarła w sobie wspomnień, które łączą mnie z tym co we mnie wpoili, bym mogła się kiedyś odnaleźć gdy zatracę się zbyt mocno w pędzie za tym co mnie czeka.

Albumy ze zdjęciami zostawiłam rodzicom oni też lubią czasem wracać do swoich własnych wspomnień o mnie- ich małej słomianowłosej dziewczynce.

A ja nie zapominam bynajmniej, na razie bez trudu kontaktuję się z tamtą epoką.
Ciekawe ale czuję siebie od wewnątrz w każdej z tych fotografii, pamiętam moment zatrzymania mnie w kadrze,tamte emocje, niekiedy myśli oczywiście oprócz tych bardzo wczesnych zdjęć gdy skupiona byłam wyłącznie na niemowlęcej eksploracji świata.
Myślę sobie często gdy siebie taka oglądam jaka byłam jako dziecko, dziewczynka, budząca się nastolatka, w końcu rozkwitająca w swej kobiecości dziewczyna.
Zastanawiam się co ze mnie tamtej przetrwało do dziś dnia. Co miało swoje źródło już w tamtych latach. Bezustannie tam powracam z sentymentem i uczuciem kojącym niczym miarowe kołysanie w hamaku zatracam się w tamtych wspomnieniach bo to był dobry, piękny dla mnie czas.
Bo jak powiedział Ryszard Kapuściński:

[...] dzieciństwo jest jedyną porą, która trwa w nas całe życie.

Uczę się w ten sposób także jakie dzieciństwo będę mogła stworzyć mojemu własnemu dziecku. Jakie wspomnienia zachowa. Jakie będzie...czy poza jego odrębną osobowością, której chcę podarować skrzydła wiatru i nie krępować własnymi wyobrażeniami , będzie jednak w nim choć zauważalna cząstka mnie...,w której będę mogła przejrzeć się i spotkać tamtą siebie sprzed lat.

Zdjęcia pokazują jedynie mnie w kadrze z jednej strony byłam raczej samotnikiem ale też nie wiem jak inni obecni w kadrach fotek zareagowali by na publikację ich twarzy.

dla moich rodziców po dziś dzień jestem jedyna- wybrana...

kocyk z tej fotografii leży w tej chwili na dywanie służąc tym razem moim psiakom
w tle moje gumowe zabawki piszczałki uprzyjemniające mi na codzień kąpiel

byłam dzieckiem refleksyjnym



ale też śmiałam się i wygłupiałam się często







mama jak widzicie, lubiła strzyc mnie na paziochłopca czego bardzo nie lubiłam, zwłaszcza gdy skracała mi mocno grzywkę. Jak mówiła: robi to dla wzmocnienia mi włosów na przyszłość... raczej nie pomogło;)


uwielbiałam rysować, malować i kleić swe fantazje z plasteliny



anielskie prace z okresu gdy miałam 4 lata



formaty moich prac często mieściły się dopiero na podłodze



lubiłam jeździć na swoim wypasionym rowerku






bardzo ale to bardzo lubiłam podglądać przyrodę lornetką





ponad lalki bawić się samochodzikami i ulubioną lokomotywką


dmuchać bańki mydlane i patrzeć jak zmieniając barwy, wolne szybują wysoko


karmić łabędzie i kaczki

to moje rysunki dla dziadków, rodziców gdy miałam może 7,8 lat





lubiłam zrywać kwiatki, zbierać nasionka i siać, siać, siać je gdzie popadnie-chciałam by cały świat zakwitł kwiecistą łąką

i lubiłam wybitnie strząsać sobie śnieg na głowę


i byłam naprawdę chorobliwie nieśmiała




od zawsze miałam słabość do wszelkich psów, podchodziłam bez lęku nawet do tych obcych i bezpańskich ale największą słabość miałam do pudli




w końcu doczekałam się własnego pudliszona


z lasu co spacer znosiłam mech, żuczki i grzybki,z łąk zaś ślimaki, biedronki i koniki z trawami i listkami babki, z tego robiłam swój mikroświat i przyglądałam się, pielęgnowałam, karmiłam


byłam wielkim chudzielcem i trochę niejadkiem, proszę spojrzeć na te szczudełkowate nogi


w domu moich dziadków... -stąd mam wspomnień najcenniejszych najwięcej, są tu dwa wiszące w ramkach zdjęcia, widzicie?- stoją dziś na mojej półce i parapecie i przenoszą mnie tam ilekroć na nie spojrzę




patrząc na tę fotografię nasuwa mi się na myśl piosenka:
o czym marzy dziewczyna gdy dorastać zaczyna,
kiedy z pączka zamienia się w kwiat...?


marzy o.............................................................................
niech to pozostanie tajemnicą jej serca


autorem wszystkich zdjęć jest mój Tatuś:)