Nasza rocznica

Dziś mija nasza „kwiatowa” rocznica ślubu podpowiem tylko, że jest to rocznica dość młoda. Uśmiecham się gdy myślę o nas wtedy... gdy myślę o nas dziś. Dzień naszego ślubu,wesele, moment przysięgi wspominam jako niewymownie piękne.

Wszystko co mogłam zachować z tego dnia, ocalić przed zapomnieniem zachowałam i zdjęcia i film kręcony drżącą ręką taty, archaiczną kamerą, kwiaty delikatnej eustomy z mojego bukietu, kotyliony gości, nasze wizytówki ze stołu weselnego, dobre słowa od bliskich w księdze wpisów- wykonanej osobiście, życzenia i sakiewkę rzucanych nam drobnych monet, z których jedna - ta rzucana przez teścia wpadła mi głęboko za dekolt i przez całe wesele niepokoiła mój biust;).

Jako, że jestem tak nieznośnie sentymentalna nie potrafiłam rozstać się ze swoją suknią ślubną, chociaż w domu ledwie starczy miejsca na rzeczy praktyczne, nie ja byłam w niej pierwsza i suknia ta dodatkowo nie była absolutnie żadnym objawieniem, ale to w nią ubrana przeżyłam ten szczególny, ważny dla nas dzień, ma więc swoje godne miejsce w szafie, wisi w niej pierwsza.

Równo co rocznicę wyjmuje ją z owej szafy, ku rozbawieniu męża, od dwóch lat już nie przeglądam się w niej w lustrze bo nie za bardzo się mieszczę jednak patrzę na nią z lubością, wzruszam i wspominam.
Nie mylił się William Makepeace Thackeray(1811-1863) kiedy pisał niegdyś:

Któraż z kobiet, choćby najstarszych wiekiem,

nie chowa w najgłębszych szufladach serca

swoich ślubnych wspomnień

i szat przenikniętych zapachem lawendy.

Wszystko co wydarzyło się w naszym życiu od tamtego dnia, a każdy dzień, miesiąc, rok dawał takich wydarzeń drobnych i znaczących wiele - momentów radosnych, beztroskich i trudnych a nierzadko bolesnych bo i takie są wpisane w naszą wspólnie kreśloną historię,wszystko to pozwalało nam uczyć się siebie, rozwijać, wrastać w siebie wzajemnie coraz głębiej, stworzyć naszą osobistą relację i jedyną w swoim rodzaju bo naszą małżeńską więź.

Uczciliśmy to święto dość skromnie mimo to uroczyście kolacja poza domem, bukiet róż, drobiazg od serca, no i ciasto niespodzianka od wspaniałej sąsiadki, która po pracy zmęczona piekła je dla nas tajemnie przed samą północą i przed północą doniosła by służyło naszemu świętowaniu na drugi dzień. Wyglądało tak pysznie, że wytrzymaliśmy godzinę po czym już po północy wsunęliśmy sporą jego część.