Walizka dziadka i wrzosowy kosz

Nie wiadomo mnie samej czy rzecz będzie dziś bardziej o zakupionej a tym samym odświeżonej po 4 latach dekoracji wrzosowej w koszu wiklinowym stojącym na naszej wszystko mieszczącej szafie, czy też o towarzyszącej jej starutkiej walizce dziadka Józefa przywiezionej przez niego z frontu w Egipcie gdzie dzielnie walczył, walizce ze świńskiej skórki, pięknie zszywanej białą nicią, z jego podpisem w rogu. Dla mnie ta walizka to rodzaj relikwii po dziadku najlepszym na świecie, który swojej rezolutnej wnuczce pozwalał czochrać się bez ograniczeń, i plątać kitki z kokardami na głowie,a w szczycie swej miłości do niej bo dziadek za mną wprost szalał udawał kobyłę, którą dosiadała - to pod wpływem ułańskich pieśni i opowieści dziadzia.

młody dziadek Józef -

fotografia wykonana dokładnie dnia 20 lipca 1937 roku-
a więc dwa lata przed rozpoczęciem wojny

Mama opowiadała, że dziadek wracając z wojny tę właśnie walizkę miał całą zapakowaną czekoladami dla niej- pierwszej ze swoich dzieci mającej się urodzić gdy wcielono go do pułku, na którą przez czas wojny nie mógł patrzeć jak się rozwija. To były wtedy wielkie rodzinne dramaty- iść na wojnę w nieznane, zostawiając żonę na gospodarce, w zaawansowanej ciąży.

Lubię tę swoją podsufitową przestrzeń pokoju, lubię zawieszać tam wzrok - w dużym stopniu ta walizka i wrzosy w koszu wpływają na atmosferę tego pomieszczenia. Nie tylko górują nad nim ale są jak kropka nad "i".
O walizkę dziadka Józefa tak zajadle zresztą walczyłam przy rodzinnym podziale spadku, że nikt nie śmiał mi podskoczyć. Nawet mama choć ona miała sentyment spory do niej. Musiała być moja. Wtedy też praktycznie ja jedna biłam się jak dzika o stare zdjęcia i albumy. Rzucałam się na tego typu pamiątkowe skarby tak zajadle już wtedy choć byłam żółtodziub ale czułam, że to są właśnie skarby prawdziwe.
Kosz wiklinowy natomiast miał początki ślubne. Był częścią ślubnego prezentu, który zrobili nam przyjaciele. W ten kosz włożyli pomysłowo zwinięte w rulonik dwa białe ręczniki frotte do nich mydełko, nastrojowe szczuplutkie świeczki-przyznam, że z racji swej urody służą mi do dziś jako ozdoba przewiązalam je tylko cienką wstążką w kolorze ecru, dwa kieliszki do szampana i sam szampan. Po radosnym, hmmm....... tu przemilczę, wykorzystaniu zawartości, kosz trzeba było też przecież jakoś zastosować bo za ładny na stanie w kącie bezużytecznie. I powstała idea kosza na wrzosy stojącego na szafie zaraz przy walizeczce dziadka. Myślę, że ta dwójka to dobrane towarzystwo.

meble urodą nie grzeszą zapewniam, że marzyły mi się prawdziwe z drewna antyki no ale na starcie po prostu na to nie stać, kiedyś na pewno będą

wrzos na chwilę wystawiony na balkon do zdjęcia z uwagi na lepsze oświetlenie, i tak się ususza właśnie w doniczce na stojąco i przez rok, dwa wygląda naprawdę przepięknie.