poniedziałek, 29 grudnia 2008

Konik na biegunach


Kiedy byłam małą dziewczynką miałam swojego pluszowego konika na biegunach- jeśli dobrze pamiętam dostałam go od rodziców właśnie z okazji któregoś Bożego Narodzenia. Był pluszowy z mięciutką, brązową sierścią i tej samej barwy grzywą.
Dosiadałam i dojeżdżałam go często, jak każde chyba dziecko w tym wieku miałam wielką słabość do koników ale kiedy po jakimś czasie przestał mi służyć - nie pamiętam już dlaczego, pewnie dlatego, że z niego po prostu wyrosłam, zamieniłam go na własnego dziadka, który wspaniale go zastępował, pamiętając jeszcze jak będąc ułanem w II wojnie światowej sam dosiadał konia o imieniu Tabela. Jak takie wspomnienia nawet imienia konia mogą zapaść w pamięć dziecka.

Gdy więc się tak na dziadku rozsiadłam na kolanie udając,że on jest koniem a ja jeźdźcem to po chwili słychać było tylko głośne skrzypienie krzesła i nasze wspólne emocjonalne wtórowania patataj, patataj, patataj.
Te święta kojarzą mi się więc także z konikiem na biegunach, dlatego dziś takiego po wieeelkiej przecenie poświątecznej nabyłam i zadowolona przytargałam do domu.





Co do orzechów włoskich, te które widać na zdjęciu są z drzewa sprzed domu moich teściów- największe orzechy włoskie jakie w ogóle widziałam na oczy. Dla porównania zestawione z typowym orzechem z innego drzewa. Konik na biegunach wydaje się przy nich mały choć taki znów całkiem mały to nie jest (23cm wys.). Orzechy są dobre nie tylko na pamięć- polecam.

zdjęcia robiłam przy sztucznym świetle- przepraszam za jakość

niedziela, 28 grudnia 2008

Obrazy, na których mój wzrok zatrzymał się na dłużej


scena narodzenia z filmu "Nativity" lubię gdy pokazuje się tę scenę ludzko,ciepło, naturalnie

Jestem od wielu lat pod ogromnym urokiem wielkiej czułości tej statuy św Rodziny autorstwa Timothy P. Schmelz

jej nazwa brzmi

"A Quite Moment"
przypomniałam sobie o niej w dzisiejsze święto św Rodziny i naszych rodzin

Świąteczne migawki

gwiazdki wyciśnięte z foremek do ciasta zrobione przeze mnie z gliny, wypalone i ozdobione rafią, szczególnie ekologiczna bombka:)


W świąteczny czas wyjazdowy wiele było ważnych momentów godnych powspominania, wspólny czas rodzinny przy stole,miły czas i bardzo pychotliwy, dzielenie się opłatkiem, życzenia a czasem cisza zamiast słów gdy tak wiele chciałoby się powiedzieć bliskiej osobie-tu akurat mężowi, ale mimo poukładania sobie wszystkiego w głowie, gdy nagle tak staje się przed, patrzy się na człowieka, który i tak wie wszystko o nas, czuje się nagłą i dziwną niemożność sklecenia czegokolwiek mądrzejszego od tego co mówimy do siebie na co dzień życiem samym.
Na szczęście mężula umie czytać ze spojrzenia. Więc w życzeniach tym razem wystarczyło nam uśmiechnięte milczenie mówiące "dobrze wiesz, że ja chcę tego samego co Ty".




gałązki jodły w wazonie wyrzeźbionym z gliny przez mojego ucznia- prezent ślubny
niestety/stety w tym roku musiały zastąpić nam tak planowaną choinkę przed wyjazdem do rodziny na święta
nie wyrobiliśmy się ze wszystkim.



Ujęła mnie w drugi dzień świąt atmosfera domu dziadków męża - na marginesie niemal ewenement- jest to małżeństwo z 55 letnim stażem, ogromnie w sobie rozkochane do dziś. Ona mała, temperamentu iskry ognia, on zaś wysoki- około 2 metrów wzrostu, charakteru opanowanego,powściągliwego urody ujmującej- szlacheckiej.
Mimo, że od ich pierwszego spotkania tzw. przypadkiem z reakcją u dziadka na młodą babcię, jak na uderzenie pioruna- do dnia ich ślubu minęło zaledwie kilka tygodni, było to więc wyobraźcie sobie sami czyste szaleństwo po prostu,więc gdzie tu czas na prawdziwe poznanie, dotarcie się, to są oni jakże zgodni do dziś.

Imieninowa uczta babci Jasi, dla licznej rodziny, w wiejskim zielonym, drewnianym domku pośród pól, pomaganie w ustawianiu pyszności na dłuuugim stole, który potem od tych pyszności się uginał taki mają dziadkowie szeroki gest, ta cała atmosfera starego domu, z obrazami świętych na ścianach,wysoko od grubych pierzyn pościelonymi łóżkami, skaczących po drewnie wesoło i głośno iskrach w uchylonym piecyku. I ten za oknami sypiący lekki śnieg...
Do tego obrazka brakowało jeszcze tylko tego-wtem pukanie do drzwi-i oto kolędnicy przychodzący do nas z wizytą! Tam taka tradycja, że kolędnicy wielką grupą wzorowo przebrani, chodzą co święta od domu do domu - śpiewają kolędy, recytują, zbierają pieniążki. W tym roku mieli szczytny cel zbierali z inicjatywy księdza proboszcza na misje w Afryce.Zebrali sporo od wszystkich. Niesamowicie wyglądali po prostu. Obserwowałam ich zza firanki przez okno gdyż ani oni ani my większą grupą nie mieściliśmy się w ciasnych drzwiach progu domostwa. Potem zaś nasi zdolni aktorzy teatru amatorskiego, szli przez pola do następnych domostw w tym śniegu. No coś nieopisanie cudownego patrzeć ja tak szli gęsiego z wielką na kiju osadzoną kręcącą się złotą gwiazdą.





nareszcie po powrocie zapaliłam świeczki, które zazdrośnie strzegłam przed płomieniami kilka dobrych lat, jakoś tak mam, że miewam opory przed zapalaniem ładniejszych świec no ale święta Bożego Narodzenia pora szczególna



W drodze do kościoła zaś zapadł mi w sympatyczną pamięć taki jeden rozkoszny widoczek- dom spory ogród a po ogrodzie, chodzi spokojnie, śliczna, ostrzyżona owieczka i jej wierny jak widać druh owczarek Colie, a trzeba dodać, że to przedmieścia Zamościa a nie jakaś wiocha więc widok nietypowy.
W Zamościu też chodząc po starym mieście zapuszczałam się w bramy i fotografowałam dzikie zapuszczone podwórka. Rodzina patrzyła się na mnie z zadziwieniem i niepojętością gdy się tak z, co ja tam takiego widzę, gdy się tak zapuszczałam. Niektóre podwórka były wspaniałe, pokażę w jednym z kolejnych wpisów.

A właśnie przypomniało mi się szopka w kościele też była piękna, okazała na całą boczną kaplicę, wielkości naturalnej z manekinami sklepowymi przebranymi za postaci z szopki. Wstyd się przyznać ale podchodząc bliżej mimowolnie parsknęłam śmiechem, tak zabawnie to wszystko obmyślili. Najbardziej rozbrajający był klęczący król afrykańskiej urody, z długimi włosami - w stylu na dredy i koroną, która obsunęła mu się na nos, tak, że nie widział nic, dalej pasterz przypominający hippisa z włosami za ramiona jak wyjętymi spod żelazka, oraz Maryja i choć z nich zdecydowanie najurodziwsza, to jednak z dziwnym, sztywnym gestem ręki manekiniej skierowanej na Dzieciątko. Będąc Dzieciątkiem chyba bym się przestraszyła.
Szopka absolutnie ciekawa, frapująca, tak, że się stoi i stoi, chce się patrzeć i ma się uśmiech dookoła głowy a dodatkowo w szopce trochę zwierzątek leśnych: saren, zajęcy, dzików niestety ususzonych, taki widok nie dla wszystkich trąci wyższą estetyką,zwierzaki mają zmatowiałe futra, mętne oczy, ale za to ratowała to wielka klatka cała pełna żywych, przepięknych i radosnych gołębi ozdobnych białych jak pierwszy śnieg.




świąteczna puszka na ciasteczka


Po powrocie ze świąt do ukochanego domu, jak widzicie po zdjęciach nadal podtrzymuję klimat świąteczny, wnoszę go w Nowy Rok, wszak Czas ten wspaniały, radosny z narodzin Bożego Syna,wraz ze śpiewaniem kolęd trwać będzie aż do 2 lutego.

środa, 24 grudnia 2008

ŻYCZENIA BOŻNARODZENIOWE

"Przyszedłem na świat jako Światło aby każdy kto we Mnie wierzy nie pozostawał w ciemności"
J 12.46



Z wszystkimi z Was, którzy sprawiacie mi wiele radości i osobistej satysfakcji odwiedzając mojego bloga, łamię się wigilijnym opłatkiem, życzenia te posyłając:

by Nowonarodzony Jezus, otoczył na co dzień Was i Waszych bliskich swoją opieką.
Dzień Jego Narodzin rozpoczyna Nową lepszą Erę - także w naszym życiu, niech więc wszystko co stare i nie dość dobre, to Święte Dziecię przemieni, zastępując nowym i lepszym. To co ciemne, smutne i trudne niech odzyska nadzieję, byście dostrzegli wartość i sens w każdym doświadczeniu, by życie każdego i każdej z Was było wypełnione światłem, szczęściem i wszelkim błogosławieństwem ... (tu robię miejsce dla Was do wymieniania bez ograniczeń jakiego spełnienia dla siebie potrzebujecie).


Choinka


Zeszłoroczna, malusia jodełka w ciężkiej donicy z drewnianymi i słomianymi figurkami bo tego roku dałam pierwszeństwo stroju tej choinkowej dziewoi u teściów. Nie pokażę bo tata/teść kupił wielką taką, że mimo podcięcia na czubek nie starczyło już miejsca, trzymająca kręgosłup bardzo sztywno, symetryczną, ale że widocznie szybko rosnącą to i bardzo, bardzo rzadko opierzoną:)Moje ideały choinki są inne:)

poniedziałek, 22 grudnia 2008

Pocztówki retro- Bożonarodzeniowe

I równie naprędce Kochani jako, że mam w bazie swojego komputerka dość sporą skarbnicę fotek, podrzucam Wam kilka pocztówek retro z mojej domowej dość sporej kolekcji,to oryginały- pochodzą z lat ok. 1900-1930. Mam wielką słabość do takich starusieńkich, urokliwych pocztówek ,z wiekowym znaczkiem, na odwrocie zapisanych zgrabnym pismem.










W biegu


Miałam wielkie plany aranżacyjne ale z racji tysiąca spraw i wyjazdu kończy się na zwijaniu się jak w ukropie, pakowaniu do rychłej podróży i naprędce postawieniu czegokolwiek w pokoju by wyglądało, że święta wielkimi krokami bieżą już do nas . Nie mam czym się pochwalić. Do domu wróciłam gdy słońce już się skryło. Znów światło jedynie żarówkowe. Szwędam się po mieszkaniu, sapię, pomrukuję, zbieram wszelkie nasze drobne i te większe potrzebności podróżnych. Psy radośnie przeczuwają już podróż. Może poczuję ubieranie choinki w innym domu chociaż. A na razie ale to jeszcze wczoraj pozbierałam świece z całego mieszkania, postawiłam na platerowanej paterce i stoją gotowe na zapalenie spraszając gwiazdę betlejemską.

niedziela, 21 grudnia 2008

Rajskie ptaszki


Bombki mogą przybrać postać rajskich ptaszków i przeglądać się dumnie w tafli lusterka, które wisi u nas w pokoju. Przyznam, że te urokliwe bombeczki przesiadują tu od roku, od zeszłorocznych bożonarodzeniowych świąt. Są zarówno świąteczne jak i czysto ozdobne, a że to najprawdziwsze, kruche, brokatowane bombki wprost z choinki, nie każdy musi wiedzieć.



o tej porze roku, nie jestem prawie w stanie upolować światła pozwalającego nas pstrykanie bez lampy błyskowej,
stąd te efekty i przekłamania kolorów


sobota, 20 grudnia 2008

Obrazeczki


tak jak obiecałam w 100 wpisie będę wrzucać na blog także obrazki,
które radują moje oczy lub serce, takie jak ten na przykład,

lub ten

piątek, 19 grudnia 2008

Marzy mi się



Marzy mi się naiwnie, tak trochę dziecinnie od tego patrzenia bo i obrazek taki idealny dziś się na niego natknęłam, taki właśnie nastrój świąt.
Domku z drewna z kamiennym kominkiem co prawda nie mam,a marzy mi się w domu moich marzeń kiedyś taki mieć, tak wielkiej strojnej choinki też nie ulokujemy, może chociaż podobnie jak tu na obrazku śnieg spadnie na święta i wybieli ten świat... Kiedy tak na dworze sypie śnieg, a w domu taka harmonia, spokój, nastrojowe światło świec, żar z kominka czy nawet z bijącego realiami po oczach kaloryfera jakoś tak łatwiej nastroić się do świąt .
Tak bym chciała poczuć ten rodzinno religijny czas, paradoksalnie nie był to nigdy łatwy dla mnie okres, i jakoś co roku czegoś znaczącego mi w świętach brakuje, jak nie jedna troska, to druga mnie zaprząta, życzyłabym sobie i Wam wreszcie takich świąt bez trosk.

Ach to póżnonocne przedsenne moje wymyślanie...Ale czemu nie miało by się właściwie tego właśnie roku, w te nadchodzące święta- tak stać?Idę spać może ranek przyniesie jakieś rozwiązanie na tegoroczne moje biedy.

środa, 17 grudnia 2008

Małymi kroczkami do celu- czyli pierwsze świąteczne akcenty


Drobnymi choć zwinnymi kroczkami zbliżamy się do Bożonarodzeniowego Cudu, dzieli nas jeszcze dokładnie jak podpowiada mój adwentowy kalendarz - 7 dni do Wigilii.

Staram się usilnie choć świerzbią mnie ręce okrutnie - to takie trudne jak wiecie obecnie, nie popełnić falstartu, umieć oczekiwać na to na co czekamy z tym wprowadzaniem akcentów typowo świątecznych. Cierpliwość to nie moja mocna strona, wręcz przeciwnie ale jak to mawiam: wiwaty będą jak będzie przyczyna: a więc Maryja z Józefem dojedzie w końcu na tym opornym ośle do Betlejem i tam wreszcie w jakimś w miarę suchym, ciepłym kątku powije nam Syna.

Z racji tego, że w tym roku szykuje nam się przedświąteczny wyjazd, w ostatnich dniach będę miała czas jedynie na wielkie sprzątanie, które już rozpoczęte, pieczenie, pakowanie nie tyle prezentów co nas choć i prezenty są przewidziane tak więc subtelne przystrajanie domu akcentami świąt po cichu rozpoczęte. Dzień za dniem będzie tego coraz więcej. Dopóki zdołam pokażę na blogu.

Na razie ozdoby choinkowe w artystycznym nieładzie do ostatniego możliwego dnia spoczywają w walizce



, choinki nie ma ale pewnie kupimy jak zwykle żywą żeby dom napełnił się leśnym zapachem, wystarczy choćby taką maleńką w doniczce, która poczeka sobie na balkonie cierpliwie na nasz powrót. Sikorki dotrzymają jej towarzystwa

Na razie ekscytuję się nowościami od Alicji z Krainy Czarów, czekającym na rozłożenie cudnym świątecznym obrusem i serduszkową serwetą- otulą dom prawdziwym żarliwym klimatem świąt




a girlanda choinkowa, która się pojawiła w domu, za wielka by ją gdzieś upchnąć po kątach, przystrojona na razie jedynie przeze mnie wstążeczkami już zawisła na relingu firankowym.







z racji faktu, że za dnia otula nas burość domowa muszę robić foty z lampą błyskową i wygląda to jak wygląda, kolory przekłamane

sobota, 13 grudnia 2008

Titanic- skoro w TV to u mnie też- trochę tajemniczych faktów






Ilekroć emitują w telewizji Titanic Camerona, jak ma to miejsce dwu-odcinkowo, wczoraj i dziś, ja jako niepoprawna romantyczka a zarazem miłośniczka klimatu epoki początku XX w., w jakiej się historia rozgrywa, za każdym razem, jak gdyby był to mój pierwszy seans, zasiadam z wypiekami na twarzy i pozostaję aż do końca oglądania pod silnym wrażeniem tego filmu.

Oczywiście, powie ktoś, że są filmy dużo wyższych lotów, bardziej ambitne, o złożonej fabule, jednak piękna historia dopiero co zrodzonego uczucia Rose Calvert i Jacka Dawsona, rozgrywająca się na tle konwenansów ówczesnej epoki z jej urokami i przekleństwami, z wielką tragedią najświetniejszego statku w tle, porusza i wzrusza mnie za każdym razem tak mocno.


Rose Calvert- znakomicie grana przez Kate Winslet
jakie wtedy noszono kreacje mmhmm





Dotąd sądziłam, że postaci Rose i Jacka to jedynie chwytliwa fantazja autora scenariusza ale istnieją dowody, że na Titanicu rzeczywiście znajdowała się pewna 17-letnia Rose Calvert, która prawdopodobnie miała romans z ubogim Jackiem Dawsonem, który wygrał bilety na rejs w pokera. Po zderzeniu statku z górą lodową Jack pchnął Rose do szalupy, a sam poszedł na dno z tylną częścią statku.


Pożegnanie


Oczywiście nie tylko dramatyczna historia roznieconego nagle tak silnie uczucia,porusza mnie tak mocno, że zawsze w kilku scenach filmu płaczę niepohamowanie na co rady nie znajduję. Zresztą ja lubię na filmach się powzruszać, mąż zawsze pocieszy wtedy, przytuli i jest sympatycznie.

Pasjonująca jest jednak przede wszystkim historia jaka wiąże się z losami samego statku, jego projektowym zamysłem, budową, ludźmi mającymi związek z Titanic'em, jego dziewiczym i zarazem ostatnim rejsem zakończonym wielką katastrofą.

O Titanicu do dziś krążą legendy, nakręcane są filmy, pisane piosenki. Zdarzały się nawet dużo większe tragedie statków, ale tylko o tej katastrofie stało się tak głośno.

Od kilku lat, nie stale wprawdzie, bardziej okresowo, kiedy mnie najdzie:) aczkolwiek naprawdę z dużym zainteresowaniem staram się poznawać różne szczegóły historii Titanica. Podczytuję tu i ówdzie informacje na ten temat, delektuję się drobnymi choćby wzmiankami w prasie, zachowanymi dokumentami, fotografiami, ocalałymi ze statku przedmiotami.


kilka pomieszczeń statku- oryginalne fotografie z tamtego okresu:


kawiarnia

jadalnia I klasy

główna klatka schodowa

promenada

przykładowa sypialnia dla bogatych pasażerów I klasy

kabina pasażerów III klasy-a jak uważano tzw. III kategorii, niestety


kilkoro z ponad 1000 ofiar katastrofy:


Isador i Ida Straus

załoga statku

Orkiestra Titanica-podobno grali do końca-
w tym moją ukochaną pieśń znaną u nas jako Być bliżej Ciebie chcę


ocalałe przedmioty:





A teraz obiecane ciekawostki:
Na podstawie opartego o fakty z prasy tekstu Nahariela

Z zatonięciem Titanica łączy się wątek niesamowity, jaki towarzyszy tej jednostce od momentu przeniesienia szalonych idei jego projektantów na deski kreślarskie, aż do momentu zatonięcia statku .

Już sama nazwa tego największego na świecie liniowca - „Titanic”, wybrana po dłuższej dyskusji przez Zarząd Linii Żeglugi, mogła, szczególnie w Wielkiej Brytanii, budzić nie najlepsze skojarzenia.

Był to „statek, którego sam Bóg nie mógłby zatopić". Tak brzmiał reklamowy, pyszałkowaty slogan, który żywcem został wzięty z wydanej w 1898 roku – czyli 14 lat wcześniej powieści angielskiego pisarza, Morgana Robertsona: „The wreck of Titan”.

Opowiadała ona o dziewiczej podróży gigantycznego, najnowocześniejszego i najbardziej luksusowego parowca „Titan” uważanego za niezatapialny dzięki wodoszczelnym kabinom, który wpada na… górę lodową podczas kwietniowego rejsu, płynąc z zawrotną prędkością 25 węzłów. A, że powieściowy „Titan” nie miał wystarczającej ilości łodzi ratunkowych dla ponad trzech tysięcy pasażerów i załogi, rejs kończy się apokaliptycznymi opisami katastrofy morskiej, włącznie z walką przerażonych ludzi o dostęp do szalup oraz obrazem morza, na którego powierzchni unoszą się setki zamrożonych zwłok nieszczęsnych podróżnych...

Wiemy już, że prawdziwy „Titanic” płynął nieco wolniej w porównaniu ze swym literackim odpowiednikiem, gdyż jego prędkość maksymalna była odrobinę mniejsza. Miał też mniej szalup – tylko 20 - i pasażerów – 2207 według większości źródeł. Co prawda miejsc na statku było dużo więcej, ale 1/3 nie została sprzedana ze względu na wysoką cenę biletów na pierwszy rejs, który był przecież wielkim wydarzeniem medialnym. Może to i dziwne, ale cała reszta danych w powieści, opis budowy statku, łącznie z postaciami kapitana i niektórych spośród pasażerów była zgodna z rzeczywistymi osobami, jakie w 14 lat później miały wstąpić na pokład „Titanica”. Mało tego: opis katastrofy, a nawet miejsce tragedii zgadzało się prawie całkowicie.


Trasa rejsu Titanica, z Southampton (Wielka Brytania)

przez Cherbourg (Francja), Queenstown (Irlandia) do Nowego Jorku (USA). Krzyżykiem oznaczono miejsce zatonięcia


Przypomnę, że Titanic wypłynął w rejs 10 kwietnia, zderzył się z góra lodową i zatonął - w noc z 15/16 kwietnia 1912 r.


spuszczanie szalup z pasażerami- scena z filmu


Willy Stöwer: Zatonięcie Titanica

Jedna z 20 dryfujących szalup z rozbitkami ocalonymi ostatecznie przez statek Carpathia

przypomnę: płynących w rejsie Titanica ok. 2207

ocalałych z katastrofy ok. 704


Aż trudno uwierzyć, że nikomu nie przyszło do głowy, że nie jest najlepszym pomysłem obdarzać najwspanialszy statek ówczesnych czasów, imieniem feralnego powieściowego transatlantyku, którego pierwszy rejs zakończył się totalną katastrofą. Zostało to jednak zauważone jedynie przez nielicznych.

Przy budowie statku w stoczni w Belfaście pracowało podobno wielu członków sekty Oranżystów(zakonu orańskiego). Podobno pod pierwszą warstwą farby tuż poniżej linii wodnej ukryty był wielki napis wykonany czarną farbą: „Ni Boga, ni Pana”. To właśnie ten napis został przecięty na pół przez górę lodową. Ale o tym fakcie krążą tylko spekulacje.

Tymczasem samo wyjście „Titanica” w morze dnia 10 kwietnia 1912 roku opisywały wszystkie europejskie większe gazety, choć tylko niektóre wspomniały o dwóch niedoszłych zderzeniach transatlantyku z przycumowanymi do nadbrzeża liniowcami „New York” i bliźniaczym „Oceanic”.

Kiedy dziób „Titanica” zrównał się z dziobem pierwszego ze wspomnianych statków, szybkie przemieszczenie olbrzymiej ilości wody w basenie portowym wywołało siłę ssania, która wspomagana bryzą, z ogromną siłą odciągnęła „New York” od nabrzeża. Pękły liny cumownicze, trap statku wpadł z wysokości do wody, a ten zaczął gwałtownie odchodzić od kei. Tłum zgromadzony na nabrzeżu rozpierzchnął się w panice we wszystkich kierunkach, wrzeszcząc z przerażenia. Cała załoga „New York” znalazła się na pokładzie, a kapitan kazał opuścić za burtę maty zabezpieczające przed skutkami zderzenia, zresztą zupełnie nieskuteczne w wypadku zetknięcia z tak dużym statkiem jak górujący nad „New Yorkiem” „Titanic". Na szczęście kapitan Smith zatrzymał maszyny w ostatnim momencie i „New York” minął się z rufową częścią lewej burty „Titanica” zaledwie o 25 centymetrów!


Titanic wypływa w dalszy rejs po bliskiej kolizji ze statkiem "New York" (z lewej)


Tymczasem kolos ruszył naprzód i kiedy mijał zacumowanego dalej „Oceania”, jego cumy napięły się z taką siłą, że statek przechylił się na burtę. Gdyby potężne liny nie wytrzymały, „Oceanic” mógłby po prostu w wyniku tak potężnego ssania przewrócić się i zatonąć.
Wszyscy na pokładzie „Titanica" mówili o tych dwóch niedoszłych tragicznych zderzeniach. Dziwnych sytuacji na statku mających formę złowieszczą było podobno więcej. Odczytująca to jako znak Opatrznościowej przestrogi mała co prawda grupka pasażerów wysiadła ze statku na pierwszym możliwym przystanku w Cherbourgu, mimo, że mieli oni drogie bilety wykupione aż do Nowego Yorku.

Ponad to po tragedii statku urzędnicy biura linii White Star Lines twierdzili, że 19 osób oddało podczas dwóch dni poprzedzających początek rejsu bilety na „Titanica” tłumacząc się dziwnym i niejasnym przeczuciem (ich relacje, kilka z nich poznałam, są niezwykle ciekawe i zagadkowe), nakazującym im zaniechania płynięcia tym statkiem, a dalszych 12 osób- z niezależnych od siebie przyczyn nie dostało się, lub nie chciało się dostać na pokład.


New York Times o zatonięciu Titanica-

miał być to ostatni rejs w zawodowej karierze sławnego kapitana Titanica Edwarda J Smitha, który w swojej karierze nigdy nie widzial ani nie doświadczył przed Titanicem zatonięcia statku i był to dla niego ostatni rejs niestety


Czołówka nowojorskiej gazety New York Herald.

Nagłówek głosi: Titanic tonie z 1800 ludzi na pokładzie, tylko 675 ocalałych (głównie kobiety i dzieci)


A to moja teczka mieszcząca wiele potrzebnych zawodowych papierzysk i dokumentów, którą targam ze sobą zazwyczaj do pracy, bardzo lubię ten titanicowy deseń



Wiecie dla mnie historia Titanica, jest nie tylko pasjonującą opowieścią o zdumiewających faktach tragedii najwspanialszego, najnowocześniejszego kolosa- najgłośniejszego medialnie statku jaki ówcześnie zbudowano. Jest nie tylko historią o splocie bardzo niefortunnych zdarzeń doprowadzających do tragedii, skupiać należy się w niej nie tylko na wnikliwym dociekaniu wraz z naukowcami nad problematyką popełnionych błędów konstrukcyjnych, decyzyjnych podczas rejsu.

Dla mnie ta historia jest też bardzo osobistą lekcją, mądrością i przestrogą...Nauką o czym i przestrogą przed czym?


Titanic w czasie swojego krótkiego tryumfu


wrak statku-Titanic spoczywający na głębokości ok.4000 m.



No właśnie...tu zamilknę... żeby nie przegadać tematu do reszty.

*********************************************************



filmik: spacer po zrekonstruowanym w najdrobniejszych detalach Titanicu-uważam, że bardzo ciekawe:

http://www.dailymotion.pl/video/x3lyvg_visite-guide-du-titanic_shortfilms



pisząc tekst korzystałam między innymi z:

http://pl.wikipedia.org/wiki/RMS_Titanic
ciekawych i osobliwych informacji o Titanic'u zgromadzonych przez Nyhariel http://www.fantazyzone.pl/artykul.php?artykul=25
http://www.titanic.prv.pl/ zdjęcia historyczne pomieszczeń ze strony Radosława Tafelskiego