Konik na biegunach

Kiedy byłam małą dziewczynką miałam swojego pluszowego konika na biegunach- jeśli dobrze pamiętam dostałam go od rodziców właśnie z okazji któregoś Bożego Narodzenia. Był pluszowy z mięciutką, brązową sierścią i tej samej barwy grzywą.

Dosiadałam i dojeżdżałam go często, jak każde chyba dziecko w tym wieku miałam wielką słabość do koników ale kiedy po jakimś czasie przestał mi służyć - nie pamiętam już dlaczego, pewnie dlatego, że z niego po prostu wyrosłam, zamieniłam go na własnego dziadka, który wspaniale go zastępował, pamiętając jeszcze jak będąc ułanem w II wojnie światowej sam dosiadał konia o imieniu Tabela. Jak takie wspomnienia nawet imienia konia mogą zapaść w pamięć dziecka.

Gdy więc się tak na dziadku rozsiadłam na kolanie udając,że on jest koniem a ja jeźdźcem to po chwili słychać było tylko głośne skrzypienie krzesła i nasze wspólne emocjonalne wtórowania patataj, patataj, patataj.
Te święta kojarzą mi się więc także z konikiem na biegunach, dlatego dziś takiego po wieeelkiej przecenie poświątecznej nabyłam i zadowolona przytargałam do domu.

Co do orzechów włoskich, te które widać na zdjęciu są z drzewa sprzed domu moich teściów- największe orzechy włoskie jakie w ogóle widziałam na oczy. Dla porównania zestawione z typowym orzechem z innego drzewa. Konik na biegunach wydaje się przy nich mały choć taki znów całkiem mały to nie jest (23cm wys.). Orzechy są dobre nie tylko na pamięć- polecam.

zdjęcia robiłam przy sztucznym świetle- przepraszam za jakość