Titanic- skoro w TV to u mnie też- trochę tajemniczych faktów

Ilekroć emitują w telewizji Titanic Camerona, jak ma to miejsce dwu-odcinkowo, wczoraj i dziś, ja jako niepoprawna romantyczka a zarazem miłośniczka klimatu epoki początku XX w., w jakiej się historia rozgrywa, za każdym razem, jak gdyby był to mój pierwszy seans, zasiadam z wypiekami na twarzy i pozostaję aż do końca oglądania pod silnym wrażeniem tego filmu.

Oczywiście, powie ktoś, że są filmy dużo wyższych lotów, bardziej ambitne, o złożonej fabule, jednak piękna historia dopiero co zrodzonego uczucia Rose Calvert i Jacka Dawsona, rozgrywająca się na tle konwenansów ówczesnej epoki z jej urokami i przekleństwami, z wielką tragedią najświetniejszego statku w tle, porusza i wzrusza mnie za każdym razem tak mocno.

Rose Calvert- znakomicie grana przez Kate Winslet
jakie wtedy noszono kreacje mmhmm

Dotąd sądziłam, że postaci Rose i Jacka to jedynie chwytliwa fantazja autora scenariusza ale istnieją dowody, że na Titanicu rzeczywiście znajdowała się pewna 17-letnia Rose Calvert, która prawdopodobnie miała romans z ubogim Jackiem Dawsonem, który wygrał bilety na rejs w pokera. Po zderzeniu statku z górą lodową Jack pchnął Rose do szalupy, a sam poszedł na dno z tylną częścią statku.

Pożegnanie

Oczywiście nie tylko dramatyczna historia roznieconego nagle tak silnie uczucia,porusza mnie tak mocno, że zawsze w kilku scenach filmu płaczę niepohamowanie na co rady nie znajduję. Zresztą ja lubię na filmach się powzruszać, mąż zawsze pocieszy wtedy, przytuli i jest sympatycznie.

Pasjonująca jest jednak przede wszystkim historia jaka wiąże się z losami samego statku, jego projektowym zamysłem, budową, ludźmi mającymi związek z Titanic'em, jego dziewiczym i zarazem ostatnim rejsem zakończonym wielką katastrofą.

O Titanicu do dziś krążą legendy, nakręcane są filmy, pisane piosenki. Zdarzały się nawet dużo większe tragedie statków, ale tylko o tej katastrofie stało się tak głośno.

Od kilku lat, nie stale wprawdzie, bardziej okresowo, kiedy mnie najdzie:) aczkolwiek naprawdę z dużym zainteresowaniem staram się poznawać różne szczegóły historii Titanica. Podczytuję tu i ówdzie informacje na ten temat, delektuję się drobnymi choćby wzmiankami w prasie, zachowanymi dokumentami, fotografiami, ocalałymi ze statku przedmiotami.

kilka pomieszczeń statku- oryginalne fotografie z tamtego okresu:

kawiarnia

jadalnia I klasy

główna klatka schodowa

promenada

przykładowa sypialnia dla bogatych pasażerów I klasy

kabina pasażerów III klasy-a jak uważano tzw. III kategorii, niestety

kilkoro z ponad 1000 ofiar katastrofy:

Isador i Ida Straus

załoga statku

Orkiestra Titanica-podobno grali do końca-
w tym moją ukochaną pieśń znaną u nas jako Być bliżej Ciebie chcę

ocalałe przedmioty:

A teraz obiecane ciekawostki:
Na podstawie opartego o fakty z prasy tekstu Nahariela

Z zatonięciem Titanica łączy się wątek niesamowity, jaki towarzyszy tej jednostce od momentu przeniesienia szalonych idei jego projektantów na deski kreślarskie, aż do momentu zatonięcia statku .

Już sama nazwa tego największego na świecie liniowca - „Titanic”, wybrana po dłuższej dyskusji przez Zarząd Linii Żeglugi, mogła, szczególnie w Wielkiej Brytanii, budzić nie najlepsze skojarzenia.

Był to „statek, którego sam Bóg nie mógłby zatopić". Tak brzmiał reklamowy, pyszałkowaty slogan, który żywcem został wzięty z wydanej w 1898 roku – czyli 14 lat wcześniej powieści angielskiego pisarza, Morgana Robertsona: „The wreck of Titan”.

Opowiadała ona o dziewiczej podróży gigantycznego, najnowocześniejszego i najbardziej luksusowego parowca „Titan” uważanego za niezatapialny dzięki wodoszczelnym kabinom, który wpada na… górę lodową podczas kwietniowego rejsu, płynąc z zawrotną prędkością 25 węzłów. A, że powieściowy „Titan” nie miał wystarczającej ilości łodzi ratunkowych dla ponad trzech tysięcy pasażerów i załogi, rejs kończy się apokaliptycznymi opisami katastrofy morskiej, włącznie z walką przerażonych ludzi o dostęp do szalup oraz obrazem morza, na którego powierzchni unoszą się setki zamrożonych zwłok nieszczęsnych podróżnych...

Wiemy już, że prawdziwy „Titanic” płynął nieco wolniej w porównaniu ze swym literackim odpowiednikiem, gdyż jego prędkość maksymalna była odrobinę mniejsza. Miał też mniej szalup – tylko 20 - i pasażerów – 2207 według większości źródeł. Co prawda miejsc na statku było dużo więcej, ale 1/3 nie została sprzedana ze względu na wysoką cenę biletów na pierwszy rejs, który był przecież wielkim wydarzeniem medialnym. Może to i dziwne, ale cała reszta danych w powieści, opis budowy statku, łącznie z postaciami kapitana i niektórych spośród pasażerów była zgodna z rzeczywistymi osobami, jakie w 14 lat później miały wstąpić na pokład „Titanica”. Mało tego: opis katastrofy, a nawet miejsce tragedii zgadzało się prawie całkowicie.

Trasa rejsu Titanica, z Southampton (Wielka Brytania)

przez Cherbourg (Francja), Queenstown (Irlandia) do Nowego Jorku (USA). Krzyżykiem oznaczono miejsce zatonięcia

Przypomnę, że Titanic wypłynął w rejs 10 kwietnia, zderzył się z góra lodową i zatonął - w noc z 15/16 kwietnia 1912 r.

spuszczanie szalup z pasażerami- scena z filmu

Willy Stöwer: Zatonięcie Titanica

Jedna z 20 dryfujących szalup z rozbitkami ocalonymi ostatecznie przez statek Carpathia

przypomnę: płynących w rejsie Titanica ok. 2207

ocalałych z katastrofy ok. 704

Aż trudno uwierzyć, że nikomu nie przyszło do głowy, że nie jest najlepszym pomysłem obdarzać najwspanialszy statek ówczesnych czasów, imieniem feralnego powieściowego transatlantyku, którego pierwszy rejs zakończył się totalną katastrofą. Zostało to jednak zauważone jedynie przez nielicznych.

Przy budowie statku w stoczni w Belfaście pracowało podobno wielu członków sekty Oranżystów(zakonu orańskiego). Podobno pod pierwszą warstwą farby tuż poniżej linii wodnej ukryty był wielki napis wykonany czarną farbą: „Ni Boga, ni Pana”. To właśnie ten napis został przecięty na pół przez górę lodową. Ale o tym fakcie krążą tylko spekulacje.

Tymczasem samo wyjście „Titanica” w morze dnia 10 kwietnia 1912 roku opisywały wszystkie europejskie większe gazety, choć tylko niektóre wspomniały o dwóch niedoszłych zderzeniach transatlantyku z przycumowanymi do nadbrzeża liniowcami „New York” i bliźniaczym „Oceanic”.

Kiedy dziób „Titanica” zrównał się z dziobem pierwszego ze wspomnianych statków, szybkie przemieszczenie olbrzymiej ilości wody w basenie portowym wywołało siłę ssania, która wspomagana bryzą, z ogromną siłą odciągnęła „New York” od nabrzeża. Pękły liny cumownicze, trap statku wpadł z wysokości do wody, a ten zaczął gwałtownie odchodzić od kei. Tłum zgromadzony na nabrzeżu rozpierzchnął się w panice we wszystkich kierunkach, wrzeszcząc z przerażenia. Cała załoga „New York” znalazła się na pokładzie, a kapitan kazał opuścić za burtę maty zabezpieczające przed skutkami zderzenia, zresztą zupełnie nieskuteczne w wypadku zetknięcia z tak dużym statkiem jak górujący nad „New Yorkiem” „Titanic". Na szczęście kapitan Smith zatrzymał maszyny w ostatnim momencie i „New York” minął się z rufową częścią lewej burty „Titanica” zaledwie o 25 centymetrów!

Titanic wypływa w dalszy rejs po bliskiej kolizji ze statkiem "New York" (z lewej)

Tymczasem kolos ruszył naprzód i kiedy mijał zacumowanego dalej „Oceania”, jego cumy napięły się z taką siłą, że statek przechylił się na burtę. Gdyby potężne liny nie wytrzymały, „Oceanic” mógłby po prostu w wyniku tak potężnego ssania przewrócić się i zatonąć.
Wszyscy na pokładzie „Titanica" mówili o tych dwóch niedoszłych tragicznych zderzeniach. Dziwnych sytuacji na statku mających formę złowieszczą było podobno więcej. Odczytująca to jako znak Opatrznościowej przestrogi mała co prawda grupka pasażerów wysiadła ze statku na pierwszym możliwym przystanku w Cherbourgu, mimo, że mieli oni drogie bilety wykupione aż do Nowego Yorku.

Ponad to po tragedii statku urzędnicy biura linii White Star Lines twierdzili, że 19 osób oddało podczas dwóch dni poprzedzających początek rejsu bilety na „Titanica” tłumacząc się dziwnym i niejasnym przeczuciem (ich relacje, kilka z nich poznałam, są niezwykle ciekawe i zagadkowe), nakazującym im zaniechania płynięcia tym statkiem, a dalszych 12 osób- z niezależnych od siebie przyczyn nie dostało się, lub nie chciało się dostać na pokład.

New York Times o zatonięciu Titanica-

miał być to ostatni rejs w zawodowej karierze sławnego kapitana Titanica Edwarda J Smitha, który w swojej karierze nigdy nie widzial ani nie doświadczył przed Titanicem zatonięcia statku i był to dla niego ostatni rejs niestety

Czołówka nowojorskiej gazety New York Herald.

Nagłówek głosi: Titanic tonie z 1800 ludzi na pokładzie, tylko 675 ocalałych (głównie kobiety i dzieci)

A to moja teczka mieszcząca wiele potrzebnych zawodowych papierzysk i dokumentów, którą targam ze sobą zazwyczaj do pracy, bardzo lubię ten titanicowy deseń

Wiecie dla mnie historia Titanica, jest nie tylko pasjonującą opowieścią o zdumiewających faktach tragedii najwspanialszego, najnowocześniejszego kolosa- najgłośniejszego medialnie statku jaki ówcześnie zbudowano. Jest nie tylko historią o splocie bardzo niefortunnych zdarzeń doprowadzających do tragedii, skupiać należy się w niej nie tylko na wnikliwym dociekaniu wraz z naukowcami nad problematyką popełnionych błędów konstrukcyjnych, decyzyjnych podczas rejsu.

Dla mnie ta historia jest też bardzo osobistą lekcją, mądrością i przestrogą...Nauką o czym i przestrogą przed czym?

Titanic w czasie swojego krótkiego tryumfu

wrak statku-Titanic spoczywający na głębokości ok.4000 m.

No właśnie...tu zamilknę... żeby nie przegadać tematu do reszty.

*********************************************************



filmik: spacer po zrekonstruowanym w najdrobniejszych detalach Titanicu-uważam, że bardzo ciekawe:

http://www.dailymotion.pl/video/x3lyvg_visite-guide-du-titanic_shortfilms